Çağdaş Türk edebiyatında "Yeditepe" dergisiyle yayınevinin özel bir yeri vardır.
Babıali denen "matbuat ve neşriyat âlemi"ne adım attığımız yetmişli yıllarda Hüsamettin Bozok'un Yeditepe Yayınevi henüz açıktı; haftanın bir iki günü üstadı orada görebilirdiniz.
Bir dönem yayınına ara verilen "Yeditepe" dergisini de yeniden yayımlayacak; hatta Yeditepe Edebiyat Ödülü'nü de bir süre daha verecekti.
Sokakta rastladığınızda, Nuruosmaniye'deki yazıhanesini ziyaret ettiğinizde, sizi tanıdık bir İstanbul esnafı tevazusuyla karşılardı.
Edebiyatta hem kendi kuşağını, hem de döneminin gençleri olan Elli Kuşağı’nı desteklemiş olan Yeditepe'nin sahibi hakkında konuşulurken -nedense biraz da gülümseyerek- turşuculuk yaptığı anlatılırdı.
Sanırım baba mesleğiydi turşuculuk.
Kocamustafapaşa semtindeki o babadan kalma dükkânı işletiyordu bir yandan.
Asıl parayı oradan kazanıyordu.
Hüsamettin Bozok kimya öğrenimi görmüş, bir dönem, kimya öğretmenliği de yapmıştı.
Yanı sıra edebiyat incelemeleri, tiyatro yazıları yazmış, derken, Yeditepe Yayınları'nı kurmuş, yabancı yazarların portrelerini yayımlamıştı.
Bozok'un yayıncı olarak bir özelliği daha vardı:
Sınırlı olanaklarla sürdürdüğü yayıncılık yaşamında risk almak istemiyordu.
Durumu elveriyorsa, yayımlayacağı kitabın giderini yazarından ya da şairinden alıyordu.
Ortalama sekiz yüz elli lira alıyordu kitap başına.
Eğer söz konusu kitap satılıp da parası dönerse, aldığı tutarı, biraz fazlasıyla geri ödüyordu.
Tabii, yayımlanan kitabın edebi değerinin tartışılmaz olması koşulu da vardı.
Öyle her parayı bastıranın kitabı yayımlanmıyordu.
Hüsamettin Bozok'un bu uygulamasını özellikle anlatıyorum:
Çünkü zamanımızda pek yaygın bir duruma geldi.. yüksek ücretler karşılığında yayıncılık yapmak!
Bu yayıncılık değil, düpedüz fırsatçılık, vurgunculuk, edebiyata değer katmayan bir uğraş!
Bu fırsatçıları gördükçe, turşuculuktan kazandığı parayı edebiyata yatıran Hüsamettin Bozok'u bir kez daha saygıyla anmak gerekiyor.